Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Πρωταπριλιά 2

Εντάξει τώρα, είναι πολύ αστείο να πεθαίνεις πρωταπριλιά.  Όχι αστείο. Λάθος χαρακτηρισμός.  Είναι κάπως οξύμωρο όμως.
Τις μέρες πριν συμβεί ΑΥΤΟ ήθελα να πάω να την δω στην Πάτρα, στο νοσοκομείο που μπήκε ξαφνικά. Μέχρι που έπεσε σε κώμα δε νομίζαμε ότι ήταν κάτι σοβαρό. Και τι είναι σοβαρό δηλαδή τελικά; Περίμενα το ρεπό. Καινούρια δουλειά. Κωλορεπό. Αν έκανα οποιαδήποτε άλλη δουλειά θα είχα ρεπό Σ/Κ, οι κανονικοί άνθρωποι έχουν ρεπό Σαββατοκύριακο. Στο θέατρο όμως το ρεπό είναι Δευτέρα και μέχρι να έρθει η Δευτέρα είχε έρθει ο θάνατος πρώτος και την είχε πάρει ένα απόγευμα μετά την πρόβα που ήμουν με τον Κωνσταντίνο έξω από ένα σουβλατζίδικο και πηγαίναμε σπίτι.
Κι έτσι δεν πρόλαβα να της πω πολλά πράγματα που θα ήθελαν φαντάζομαι όλοι οι άνθρωποι να πουν σε κάποιον που αγαπούν πολύ και ξέρουν ότι δεν θα ξαναδούν, όπως ας πούμε τι ωραία που έκανε την τυρόπιτα και πως θυμάμαι που μου έφτιαχνε σοκολατένιο γάλα με το κακάο αυτό που βάζουν στα κέικ και πρέπει να το σπας με το καλαμάκι μισή ώρα αλλά δε με ένοιαζε και πως δε θέλω να ξαναπατήσω το πόδι μου στην Πάτρα τώρα που δεν είναι αυτή εκεί να με κοιμίζει στον καναπέ και να μου φέρνει πτι μπερ με σοκολάτα απ'το περίπτερο. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου