Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

για ποια ΑΜΕΑ μιλάς ;

Για ποια ΑΜΕΑ μου μιλάς;

Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, χρειάστηκαν πάνω από τέσσερις ώρες στο αναπηρικό καροτσάκι, τρεις φορές να βάλω τα κλάματα, πολύ περισσότερες να κινδυνέψω να με πατήσει αυτοκίνητο, και σχεδόν σε κάθε δεύτερη γωνία του κέντρου να φάω τα μούτρα μου. Όμως, μόλις τρία λεπτά μου πήρε, για να καταλάβω πόσο άγριο είναι για κάποιον με προβλήματα κίνησης, να αντιμετωπίσει τη ζούγκλα της Αθήνας πάνω στο αναπηρικό του αμαξίδιο. Ήταν όταν βρέθηκα ακινητοποιημένη και ανήμπορη στη μέση του δρόμου γωνία Ακαδημίας και Ομήρου, έχοντας ξεκινήσει από το ΙΚΑ στην Ακαδημίας, γιατί απλά δεν μπορούσα να περάσω απέναντι. Βλέπετε, την προσπάθεια μου να περάσω το δρόμο, σαμποτάριζαν η ανύπαρκτη διάβαση στη μία πλευρά, που ήταν τόσο απότομη που έμοιαζε περισσότερο με εμπόδιο, και η καλυμμένη από σκουπίδια διάβαση στην άλλη. Και κάπως έτσι συνεχίστηκε, από την Ακαδημίας στην Ομήρου και τη Σκουφά μέχρι και την πλατεία Κάνιγγος. Μια διαδρομή που έχει πολλές φορές χρειαστεί να κάνω, για τις πιο απλές δουλειές στο κέντρο. Αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Κάθε γωνιά και εμπόδιο. Κάθε φανάρι και αγωνία. Θα το προλάβω; Θα κατέβω το πεζοδρόμιο χωρίς να πέσω, αφού δεν υπάρχει ειδική ράμπα, θα ανέβω στο επόμενο πριν στρίψει κάποιος και με πατήσει γιατί δε βλέπει; Πως θα περάσω πάνω απ’το βουνό σκουπιδιών που καλύπτει τη διάβαση; Πως θα περάσω από εδώ που ο μάγκας με το μηχανάκι το κότσαρε ολόκληρο πάνω στο πεζοδρόμιο; Πως θα προσπεράσω το παρκαρισμένο τζιπ μπροστά στη διάβαση;
Διότι για αυτόν που κινείται πάνω στο καροτσάκι, ο Ελληναράς που έχει παρκάρει μπροστά στη διάβαση δεν είναι ακόμα ένα γαϊδούρι. Είναι αυτός που τον έχει καθυστερήσει απίστευτα από την δουλειά του, αυτός που τον έχει κάνει να νιώσει ανήμπορος καθώς δεν μπορεί να περάσει από πουθενά αλλού και οι ρημάδες οι ρόδες δεν σκαρφαλώνουν πεζοδρόμια, είναι αυτός που έχει θέσει σε κίνδυνο μέχρι και τη ζωή του, αναγκάζοντας τον να κάνει μανούβρες ανάμεσα στα αυτοκίνητα που τρέχουν σαν τρελά- και όλοι ξέρουμε πόσο προσεκτικοί είναι οι Έλληνες οδηγοί.

Καθοριστική στιγμή… όταν έφτασε η ώρα να επιβιβαστώ στο λεωφορείο. Για ποια ράμπα μιλάμε; Εδώ για να ανοίξει η πόρτα και να μπω, κινητοποιήθηκαν οι μισοί επιβάτες, όπως μπορούσε ο καθένας: άλλος κοπανούσε την πόρτα απέξω, άλλοι φώναζαν κι έκαναν νοήματα στον οδηγό, άλλοι σήκωσαν τελικά το καροτσάκι για να με βάλουν μέσα…
Τότε ήταν που έμπηξα το προαναφερθέν κλάμα. Από τη συγκίνηση. Τότε, όταν πήγε να με πατήσει ένα αυτοκίνητο γιατί δεν με είχε δει και το καροτσάκι γλιστρούσε στην κατηφόρα μπροστά του, (από το φόβο και την αίσθηση ανικανότητας), και όταν κάποιοι ηλικιωμένοι στα Εξάρχεια με βοήθησαν να ανέβω σε ένα πεζοδρόμιο όλοι μαζί. Η αλήθεια είναι ότι, όπως κατεβαίναμε προς Εξάρχεια, τα σκουπίδια αυξάνονταν, αλλά το ίδιο συνέβαινε και με την ανθρωπιά. Όσο πιο πολύ πλησιάζαμε προς την πλατεία Κάνιγγος, τόσο πιο συχνά συναντούσαμε στο δρόμο μας ανθρώπους πρόθυμους να μας βοηθήσουν. Τυχαίο ή όχι;
Όχι, η ανθρωπιά στους δρόμους της Αθήνας δεν έχει πεθάνει. Οι δρόμοι της Αθήνας πεθαίνουν κάθε μέρα τους ανθρώπους της. Δεν είναι τα σκουπίδια, δεν είναι τα παρκαρισμένα. Είναι ότι σε διώχνουν μακριά, όλα, συνεχώς. Σε πληγώνουν. Σου στερούν την αξιοπρέπεια σου. Είτε κινείσαι με καροτσάκι και αγωνιάς για το τι σε περιμένει στο τέλος του δρόμου, είτε παρκάρεις το αυτοκινητάκι σου και ούτε που προσέχεις τη διάβαση. Δε βαριέσαι; Όχι δε βαριέσαι. Δε βαριέμαι. Δεν πρέπει να βαριόμαστε.
Ps. Διαβάστε για τα νομικά δικαιώματα των αναπήρων στο
http://www.disabled.gr/lib/?p=7504

δημοσιεύτηκε στο VetoMag στις 25.12.08
Ελίζα Συναδινού esinadinou@eveto.gr