Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

ξεμείναμε

..το τριήμερο στην Αθήνα

Μπορεί να μην πήγαμε εκδρομή, αλλά η Αθήνα στις Αργίες δε αφήνει παραπονεμένο-κάθε άλλο παρά ήσυχη είναι…

Αγαπητέ αναγνώστη: αν ανήκεις σ ‘εκείνους που την έκαναν για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, ν ‘αλλάξεις σελίδα. Δεν σε θέλω για κοινό! Να πας να κάνεις κανα σχόλιο στις φωτογραφίες που προφανώς έχεις ανεβάσει ήδη στο Facebook από τη μαγευτική Κάτω Ραχούλα και να αφήσεις εμάς που ξεμείναμε στην Αθήνα να φάμε τα λυσσακά μας! Αν πάλι ανήκεις σ’αυτούς που, όπως εγώ, τη βγάλανε Αθηναικά, ελπίζω να ευχαριστήθηκες τουλάχιστον την άδεια πόλη. Που δεν ήταν κι εντελώς άδεια σε σχέση με άλλες χρονιές, μεταξύ μας. Την Παρασκευή, για παράδειγμα, η Καρύτση ήταν μεν ψιλοέρημη, αλλά το Γκάζι ήταν φίσκα. Είχε και το φεστιβάλ τζαζ, που παρά το ψιλόβροχο συγκέντρωσε αρκετό κόσμο, αλλά γι ΄αυτό θα διαβάσεις στο αφιέρωμα στη σελίδα ΧΧ. Και έξω από τα όρια της Τεχνόπολης, ὀμως, οι γνωστοί τύποι (ναι, αυτοί που βγαίνουνε Σαββατοκύριακα στο Γκάζι) τον έκαναν το τζίρο τους. Εμείς μετά το φεστιβάλ καταφύγαμε στο Swing, που επίσης είχε πολύ –ζευγαρωμένο-κόσμο. (Αυτό το πράγμα με τα ζευγάρια δε το καταλαβαίνω. Πού τα φυλάνε όλο το χειμώνα και τα ξαμολάνε ξαφνικά με το που μπαίνει η άνοιξη να ζήσουν τον έρωτα τους σε κοινή θέα; Όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι σου, μα στο περίπτερο πας, μα να πιεις ένα ρημαδοποτό πας, μα στη δουλειά σου πρωινιάτικο, τσουυυπ σκας πάνω στο ρομάντζο. Πολύς έρωτας βρε παιδί μου. Κι εμείς αγαπιόμαστε αλλά το σάλιο το ανταλλάσσουμε κεκλεισμένων των θυρών!).
Το Σάββατο, που είχαν φύγει και οι τελευταίοι, έκανα τρισευτυχισμένη σε ώρα μεσημεριανής αιχμής τη διαδρομή κέντρο –Ψυχικό σε 3 λεπτά ακριβώς (μπαμπά, αν διαβάζεις, αρχικά κακώς έφτασες μέχρι εδώ γιατί εσύ την πήγες την εκδρομή σου και δεν εξαιρείσαι από την κατηγορία που έπρεπε να αλλάξει σελίδα. Αλλά τέλος πάντων, δεν τρέχω με το αυτοκίνητο, το point ήταν ότι δεν είχε καθόλου κίνηση!) και το βράδυ αποφάσισα να πάω στο 4g. Όπου 4g, ένα ‘total trance event’ που πραγματοποιήθηκε στην Ιερά Οδό (το μαγαζί) για δεύτερη φορά. Θέλεις γιατί δεν πρόλαβα την εποχή που το περίφημο Άλσος μάζευε όλους τους ρέηβερς και όλοι θυμούνται τα πάρτι στη Βαρυμπόμπη και τα Οινόφυτα; Θέλεις που αυτός ο τρόπος διασκέδασης αναβιώνει πλέον μόνο μέσα από τέτοια events; Όταν κάτι φίλοι που την έχουν προλάβει τη φάση αναφώνησαν ότι αυτοί που θα έπαιζαν το Σάββατο (Juno Reactor και Hallucinogen) είναι οι καλύτεροι στο είδος τους και ‘τα σπάνε’ και άλλα τέτοια αποφάσισα πως αυτή είναι η ευκαιρία μου να καταλάβω κι εγώ τι εστί βερύκοκο. Κάπως έτσι βρέθηκα εκεί, λίγο ακατάλληλα ντυμένη, όπως συνειδητοποίησα στην πορεία, γιατί οι περισσότεροι είχαν ένα, εμ, κάπως εκκεντρικό στυλ. Από βελούδινα φορέματα μέχρι αντιανεμικές φόρμες και γυαλιά ηλίου μέσα στο σκοτάδι… Ήταν ομολογουμένως κάτι διαφορετικό. Ο κόσμος ήταν από 20 μέχρι 40-στην είσοδο πέτυχα κι ένα ζευγάρι καθως πρέπει εξηντάρηδων που το τόλμησαν, δεν ξέρω τι απέγιναν στη συνέχεια, υποψιάζομαι ότι μπερδεύτηκαν από την αφίσα και νόμιζαν ότι τραγουδάει ο Μητροπάνος και η Πέγκυ Ζήνα. Μέσα, οι προβολείς έπαιζαν με τη χρωματιστή ατμόσφαιρα, το κοινό τα έδινε όλα σε ένα χορό που εγώ δεν έχω ξαναδεί, όπου κουνάς όλα σου τα μέλη προς διάφορες κατευθύνσεις, και οι πιο παθιασμένοι σκαρφάλωναν στο μπροστινό κιγκλίδωμα και υποκλινόταν στους μουσικούς. Οι κινήσεις όλων ήταν εντελώς εναρμονισμένες με το beat της κονσόλας και καθώς η ώρα περνούσε, ο τύπος που έπαιζε και φορούσε μια μεγάλη, άσπρη μάσκα, ενώ στην αρχή με φόβιζε σχεδόν, άρχισε να με παρασύρει κι εμένα και χωρίς να το καταλάβω ξεκίνησα να περπατάω ρυθμικά και να κουνάω το κεφάλι μου δεξιά αριστερά. Εν τω μεταξύ, είχε πάει 4 τα ξημερώματα και ο κόσμος ερχόταν ακόμα. ΄Το μεγάλο πικ είναι μετά τις 5. Την προηγούμενη φορά, το πάρτυ είχε κρατήσει μέχρι τις 11 το πρωί’ μου είπε ο υπεύθυνος. Χαρά στο κουράγιο τους!
Την Κυριακή, είπα να το γυρίσω πάλι στο παραδοσιακό. Αργία, γαρ, η Δευτέρα, του δώσαμε και κατάλαβε: οι δρόμοι άδειοι, ό,τι πρέπει για τσάρκα! Όχι που θα μας την πείτε εσείς που φύγατε! Κι εμείς εδώ, δεν περάσαμε άσχημα! Δροσερό mojito στο taf (ωραία η έκθεση στο πάνω μέρος), όταν άρχισε να γεμίζει μεταφερθήκαμε για κολασμένο burger στο Nixon, λίγο από Μαβίλλη όπου γινόταν χαμός και στο τέλος ήρεμο κρασάκι στο Χαλάνδρι. Εκεί, ένας καπετάνιος που μπάρκαρε την επόμενη μέρα, κέρασε όλο το μαγαζί, χόρεψε τη γυναίκα του το «por una gabeza» κοιτώντας την με πάθος στα μάτια, έδωσε ραντεβού ξανά το Σεπτέμβρη, πλήρωσε μια μικρή περιουσία και έφυγε με τη γυναίκα αλά μπρατσέτα και το χαμόγελο στο στόμα. Αυτά είναι.

(Ὀπως καταλαβαίνεις αγαπητέ αναγνώστη, μετά από όλα αυτά, τη Δευτέρα δεν έκανα τίποτα γιατί προσπαθούσα όλη μέρα να συνέλθω!)

Δημοσ. στη FAQ στις 26/5