Art Athina – η έκθεση
Το λέει και η λέξη. Τέχνη στην Αθήνα. Τι, έχει πεθάνει; Φίλε και φιλότεχνε αναγνώστη, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Η τέχνη στην Αθήνα δεν έχει πεθάνει καθόλου. Δε το λέω εγώ, το λένε οι ειδικοί -ο εικαστικός Δημήτρης Αντωνίτσης που μίλησε στην φετινή Art Athina: Η τέχνη, λέει, είναι σα μια γάτα. Πέφτει από το κτίριο, αλλά στέκεται στα πόδια της. Απλώς, πρέπει να καταλάβουμε ότι στην Ελλάδα η γάτα αυτή δεν είναι εφτάψυχη. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Στην περυσινή φουάρ που διεξήχθη στον ίδιο χώρο, στο κλειστό Π.Φαλήρου, δεν είχα πάει. Ούτε και φέτος θα πήγαινα για να πω και την πικρή μου, άτεχνη αλήθεια, αν δε με έσερνε ο φίλος Π. στα εγκαίνια. Τέλος πάντων, φτάνουμε που λες στο γήπεδο. Με ταξί, ευτυχώς, γιατί τα αυτοκίνητα σφάζονταν στην ποδιά του παρκαδόρου για μια θέση στο parking και δεν κουνιόταν φύλλο. Η διοργάνωση, λέει, που λαμβάνει χώρο τα τελευταία 16 χρόνια, είχε 30% περισσότερο κόσμο από πέρυσι. Ωιμέ, κατακαημένο τακούνι, κοιμήσου ήσυχα στο κουτί σου και ξέχνα τα βασανιστήρια που πέρασες στο χαλίκι έξω απ’το TaeKwonDo. Μπήκαμε μέσα (μικρή καθυστέρηση για να βρουν τις προσκλήσεις μας, αλλά δε το σημειώνω στα αρνητικά γιατί συνοδεύτηκε από ευγενές χαμόγελο) και επιθεωρήσαμε την έκθεση από ψηλά- στο κάτω μέρος του γηπέδου ήταν τοποθετημένα μεγάλα, άσπρα χωρίσματα που οριοθετούσαν το χώρο της καθεμιάς από τις 58 γκαλερί. Σα μικρά δωματιάκια με πίνακες και εικαστικές δημιουργίες. Τριγύρω τιτίβιζαν οι μελισσούλες, με το γνωστό ύφος-προσήλωση-μπροστά στο έργο, τα χείλη σουφρωμένα μπροστά, τα δάχτυλα να χαιδεύουν ελαφρά το πηγούνι. Οι μελισούλες χωρίζονταν χοντρικά σε τρεις κατηγορίες: Αμφιέσεις τύπου σας παρακαλώ θαυμάστε την υπερπαραγωγή στο κεφάλι μου όσο εγώ χαζεύω δήθεν αδιάφορα το υπερπέραν, φρικότεχνες φάτσες τύπου διπλανέ μη με ενοχλείς εδωπέρα αναβαθμίζω το επίπεδο μου, και φυσικά κυρίες >50 τύπου έριξα μια πρόχειρη τουαλέτα με ουρά πάνω μου και βγήκα κρατώντας τον πρέσβη απ’το χέρι. Οι υπόλοιποι συνωστίζονταν στο μπαρ (μεγάλη πετυχεσιά τα free drinks) και χάζευαν τα εκθέματα των πολιτιστικών φορέων που φιλοξενούνταν στο πάνω μέρος. Το βλέμμα μας τράβηξαν οι φωτογραφίες στο stand του Ozon Magazine και η έκθεση Βιβλία Ελλήνων Καλλιτεχνών: Σύγχρονες Εικαστικές Δημιουργίες, με τα βιβλία ως αποτέλεσμα καλλιτεχνικής παραγωγής.
Κατεβαίνοντας προς τα κάτω, προσπεράσαμε τους πρόσχαρους Κυπρίους με τη must ροζ κονκάρδα «I Love Cyprus But Cyprus Doesn’t Love Me», και άρχισε ο αγώνας μπας και μπορέσουμε να τα δούμε όλα .Μάζεψε καλή μου το λέλουδο από το μαλλί σου να θαυμάσει κι ο λαός τη δουλειά του καλλιτέχνη! Μη μου στέκεσαι μες τη μέση μέχρι να σε πάρει ο φωτογράφος! Με τα πολλά, καταφέραμε να κάνουμε ένα τουρ. Πολύ ωραία η έκθεση, με δυνατότερο νομίζω κομμάτι αυτό του αγαπημένου μου Βλάσση Κανιάρη, που καταδίκασε τη συνενοχή όλων σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας με την εικαστική του παρουσίαση. Πολύ μου άρεσαν επίσης οι χάρτινες δημιουργίες της Ζωής Κεραμέα (Kouros Gallery) και οι αλουμινένιες της Βερολινέζας Angela Mewes (Nice & Fit). Το αισθητικό αποτέλεσμα, βασιζόμενο κυρίως στην ποικιλία των τεχνοτροπιών και των αντιλήψεων, ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Well done.
Παρατράγουδο: φρικότεχνη γκαλερίστα, πάνω στο ψηστήρι για να πείσει κάποιον να αγοράσει ένα έργο, κάνει την εξής παρομοίωση που περνάει στην ιστορία: "Το καλό με ένα έργο τέχνης, είναι ότι το αγοράζεις και δεν πληρώνεις τίποτα άλλο μετά. Ενώ αν αγοράσεις ένα κότερο, σε ταράζουν στους φόρους"
..Και το θετικό: την επομένη των εγκαινίων, το κοινό μαγικά μετετράπη σε απλό, καθημερινό κόσμο που πήγε στην Art Athina επειδή ήθελε όντως να θαυμάσει τα έργα και όχι να στηθεί για να τον φωτογραφήσουν. Περίεργο;
Art Athina - το party
Και επειδή ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές, (ή μάλλον όπου γάμος και χαρά), φυσικά επιστρέψαμε και για το πάρτυ. Όσοι έζησαν τις ένδοξες μέρες του Guru, περιγράφουν το πάρτυ του το Σάββατο το βράδυ στο Art Athina σα το reunion που περίμεναν τόσο καιρό. Η αλήθεια είναι πως ήταν ο,τι πιο ζωντανό έχουμε βρεθεί πρόσφατα. Παρά το ότι δεν γινόταν σε εσωτερικό χώρο, το κέφι νίκησε τον αέρα που λυσσομανούσε, η μουσική ήταν απλώς φανταστική και ακόμη και οι πιο ντροπαλοί ξεβιδώθηκαν στο χορό. Και του χρόνου!
Δημοσ. στη FAQ στις 19.05
Η φωτογραφία είναι απο το Velvet Magazine
