έγραψα ένα ποίημα

Θα καπνίζω μέχρι να πάθω πνευμονία και θρόμβωση και να κιτρινίσουν τα νύχια μου

Το ξέρω ότι είναι βλαβερό 

Θα βγαίνω με βρεμένα μαλλιά κι όταν φυσάει

Αν θέλω

Θα κάνω παιδί πολύ μικρή ή όταν θα έχω παραμεγαλώσει

Αν μετανιώσω, δεν θα κάνω καθόλου

Αν μ’αρέσουν, θα φοράω ρούχα σκισμένα στις άκρες

Αν τα βαρεθώ θα τα ράψω χάλια

Μπορεί να φύγω για σπουδές πολύ μακριά

Και να αργήσω να γυρίσω

Ή να μη βγω απ’το σπίτι μου για μέρες ή και μήνες

Εάν το επιθυμώ

Μπορεί να χτίσω τη ζωή μου κάπου στον πλανήτη αλλού, ή στο δίπλα σπίτι

Θα γίνω, αν θέλω, επιστήμονας 

Μπορεί όμως να θέλω να πουλάω καπέλα στο νησί

Αν το θέλω, θα το κάνω

Αν θέλω θα ‘μαι ελεύθερη όσο μπορώ 

Αλλιώς με δίνω στην υπηρεσία σου όταν το θελήσω

Όσο θέλω, θα ζω

Αν δεν θέλω, θα τ’αφήσω. 

Στο κλίμα των δυο προηγούμενων posts

Ένα κείμενο που αξίζει να διαβαστεί, κι ας είναι μεγαλούτσικο. Οι σκέψεις ενός πολύ ενδιαφέροντος κυρίου, 93 Μαϊων παρακαλώ. 

"I’ve been asking myself why I don’t think about my approaching visitor, death. He was often on my mind thirty or forty years ago, I believe, though more of a stranger. Death terrified me then, because I had so many engagements. The enforced opposite—no dinner dates or coming attractions, no urgent business, no fun, no calls, no errands, no returned words or touches—left a blank that I could not light or furnish: a condition I recognized from childhood bad dreams and sudden awakenings. Well, not yet, not soon, or probably not, I would console myself, and that welcome but then tediously repeated postponement felt in time less like a threat than like a family obligation-......"

Διαβάστε το ολόκληρο εδώ 

Πρωταπριλιά 2

Εντάξει τώρα, είναι πολύ αστείο να πεθαίνεις πρωταπριλιά.  Όχι αστείο. Λάθος χαρακτηρισμός.  Είναι κάπως οξύμωρο όμως.
Τις μέρες πριν συμβεί ΑΥΤΟ ήθελα να πάω να την δω στην Πάτρα, στο νοσοκομείο που μπήκε ξαφνικά. Μέχρι που έπεσε σε κώμα δε νομίζαμε ότι ήταν κάτι σοβαρό. Και τι είναι σοβαρό δηλαδή τελικά; Περίμενα το ρεπό. Καινούρια δουλειά. Κωλορεπό. Αν έκανα οποιαδήποτε άλλη δουλειά θα είχα ρεπό Σ/Κ, οι κανονικοί άνθρωποι έχουν ρεπό Σαββατοκύριακο. Στο θέατρο όμως το ρεπό είναι Δευτέρα και μέχρι να έρθει η Δευτέρα είχε έρθει ο θάνατος πρώτος και την είχε πάρει ένα απόγευμα μετά την πρόβα που ήμουν με τον Κωνσταντίνο έξω από ένα σουβλατζίδικο και πηγαίναμε σπίτι.
Κι έτσι δεν πρόλαβα να της πω πολλά πράγματα που θα ήθελαν φαντάζομαι όλοι οι άνθρωποι να πουν σε κάποιον που αγαπούν πολύ και ξέρουν ότι δεν θα ξαναδούν, όπως ας πούμε τι ωραία που έκανε την τυρόπιτα και πως θυμάμαι που μου έφτιαχνε σοκολατένιο γάλα με το κακάο αυτό που βάζουν στα κέικ και πρέπει να το σπας με το καλαμάκι μισή ώρα αλλά δε με ένοιαζε και πως δε θέλω να ξαναπατήσω το πόδι μου στην Πάτρα τώρα που δεν είναι αυτή εκεί να με κοιμίζει στον καναπέ και να μου φέρνει πτι μπερ με σοκολάτα απ'το περίπτερο.